پدیدارشناسی را نباید تنها یک جنبش معرفتی به شمار آورد. نباید فراموش کرد که هوسرل بزرگ هنگام تاسیس این بنای سترگ، مقصودش اعاده حیثیت از فلسفه بود، چنانکه ناتورالیسم و پوزیتیویسم علمی، دیگر مجال نیابند با تقلیل هایی مانند روان شناسی انگاری و فیزیکالیسم، هر گونه تفکر دیگر را از ساحت حقیقت برکنار بدانند. کوشش هوسرل در تاسیس این بنای فکری، مستلزم انقلابی در مبادی بود. انقلاب به هر دو معنای قدیم و جدید واژه. میدانیم لفظ انقلاب اصطلاحی در علم هیئت بود برای اشاره به پدیده ی «بازگشت یک ستاره که از مدار اصلیش خارج شده بود به مدار اصلی خود». اما لفظ انقلاب در معنای مدرن، متناسب با تلقی تاریخ به مثابه ترقی، به کار رفت. چنانکه انقلاب بر پدیداری تاریخی انسانی اطلاق میشد که متضمن تحول و تکامل وضع امور انسانی بود. به این جهت، لفظ انقلاب در تداول جدید، برخلاف تداول قدیم، نه متضمن در نظر گرفتن وضع طبیعی بود و نه دلالت بر بازگشت به حالت طبیعی را داشت.
اما جنبش پدیدارشناسی، در شرایط تاریخی که حاکی از بحرانی در فلسفه بود، سر بر آورد و خواستار تغییر این وضع بحرانی و احیای آن مبادی بود که در تاریخ فلسفه بدست یونانیان بنیان گذارده شده بود. این مایه را میتوان در مانفیست درخشان هوسرل، یعنی فلسفه به منزله ی علم متقن ملاحظه کرد.
خود هوسرل، هایدگر، مرلو پونتی و دیگر چهره های کلیدی پدیدارشناسی کلاسیک؛ بصیرت تاریخی متافیزیکی اساسی را نمایندگی میکردند: باز اندیشی در مفاهیم بنیادین فرادهش متافیزیکی، مفاهیمی چون ظهور، ماهیت، وجود، ادراک، بدن، حقیقت، هنر و کنش.
به نزد هیچ کدام از این چهره ها، حقیقت همچند تطابق عین و ذهن و در ردیف مسایل صرفا اپیستمولوژیک و فلسفه ی فاهمه نیست. به جهتی میتوان جنبش پدیدارشناسی را بازگشتی به عالم یونانی دید، آنجا که نسبت میان حقیقت، نیک و زیبا، به نسبت بین صدق، سودمند و لذت بخش فروکاسته نمی شد و تیغ تفکر مدرن بین این سه (حقیقت، نیک و زیبا) جدایی بنیادین نیفکنده بود.
پدیدارشناسی جنبشی از تاریخ متافیزیک، برای نجات متافیزیک است. متافیزیک به مثابه بنیاد آدم و عالم تاریخی ما و نه به مثابه دیسیپلینی معرفتی که در عداد دیگر مکاتب فرعی و آکادمیک، صرفا پیشنهادی برای مطالعه و ژست فرهیختگی باشد.
ممنون . بنیرو باشید دوست من.