ابر و برگ...

در بهاری خزان اندود

به برگی زرد و خرد

آسمان بارید

ز ابری گرفته و زیبا

اما بغض آلود

آنک ابر برگ را عاشق شده بود

برگ اما

تا ابد سهم زمین بود

و به آستانه ایستاد ابر

چون رخت سفر بست

تا زمینی شود

ابر دگردیسید

که باران برگش شود.

چون به زمین رسید

دیگر نه ابر بود و نه ترنم باران

او خود احساسی بود

که سالیانی پیش

بر دانه ای باریده بود

و دانه درخت شده بود

و از آن درخت نیز

برگی زرد و خرد ماند

برگی که ابری عاشقش شد

 و رخت سفر زمین برایش بربست

و به آستانه در ایستاد ...