آوخ

«آوخ» را «اشک» معنا کردند. اما اگر معنای دو واژه به تمامی یکی باشد، پس چرا دو واژه دگرگون ساختند؟ مگر نه این است که هر «دال» را «مدلولی» است و هیچ دو «دال» را یک «مدلول» روا نیست؟

باری؛ این که باید به آن تئوری ساختاراندیش زبان‌شناختی-دگربودگی دال- شک کرد یا به همسانی معنای این دو واژه، برایم فرقی نمی‌کند. اما از این وضعیت می‌خواهم «سو استفاده‌ای» کنم و مبنا نام‌گذاری این‌جا را واگویم. مراد من از نهادن نام «آوخ» بر این دفتر، همان معنای اشک بود و هم نبود. «اشک» را از«گریستن» و «فوران احساس» می‌دانند. این که این حس شوق باشد یا غم، هیچ تفاوتی نمی‌کند، شاید شما هم  به تجربه «اشک‌ریختن» (و نه گریستن) اندیشیده باشید و به این رسیده باشید که لحظه سیلان اشک از چشمان، به قول داریوش آشوری چونان «حِسّانی» است که دیگر نه نام غم دارد و نه نام شوق. توگویی «نحوه‌ی از بودن» هست که فراموش‌اش می‌کنیم و اشک‌ریختن، همان زیسته‌ای است که، آن هستی گم‌گشته را برای لمحه‌ای بازمی‌آفریند. اما دریغا که این لحظه، به کوتاهی جریان این قطره داغ و شور از چشمان‌مان است و به سرعت سُرّیدن همان قطره بر صورت می‌گذرد و باز گم می‌شود.
من آوخ را نه به معنای آن اشک معطوف به غم یا شوق، که به معنای همان هستی یا نحوه‌ی وجود گم‌گشته‌ای می‌گیرم که تجربه‌ی زیسته‌ی اشک، تنها نماد آن است.

البته باز می‌گویم که این معنا از واژه‌ی آوخ را هیچ جا ندیدم و نخواندم. هیچ سند و ارجاعی هم ندارم که نشان دهم آوخ به این معنایی است که گفتم. تنها خواستم که با نظر به اصل دگربودگی دال‌ که در ابتدای این نوشتار بدان اشارت رفت، مجال معنایی و خودساخته را برای این واژه دست و پا کنم و به اصطلاح آن را برای خودم «جعل» سازم.
به هر حال از تمامی دانش‌وران واژه‌شناس و ادبیان و فرهیختگان بابت این «جعل» پوزش می‌طلبم!

به امید آن که در این دفتر تازه، افتخار نوشتن نوشتارهایی را داشته باشم که شایسته‌ی این عنوان مرموز باشد.

تا یزدان پاک چه خواهد.....