روزگارانی که گذشتند

آخرهای ترم بود، همین حوالی....
خسته و رنجیده و تنها بودم، آخرین جلسه بود و طبق معمول، استاد به سر فصل نرسیده بود. سرم سنگین بود و خسته. خوابم میومد و از بی‌حوصلگی جزوه نمی‌نوشتم. بعد از کلاس، اولینی بودم که از کلاس زد بیرون و روی نیم‌کتی خالی نشستم. گوشیم رو روشن کردم که همون موقع یه اس‌ام‌اس آمد برام از طرف پیمان:
عهد بستم که دگر می نخورم........ به جز از امشب و فرداشب و شب‌های دگر!

به یاد عهد ترک سیگارم افتادم و جعبه‌ی KENT که تو جیب پالتوم بود، با سه نخ آخری که قرار بود بعد از اون هیچ وقت سیگار نکشم. تنهایی و سر-درد و خستگی و سرما و اون شعر، دلایل کافی بودند برای آتیش زدن یکی از اون سه نخ. قبلش می‌خواستم اون پاکتو با محتویاتش دور بندازم تا یه جا از شرش خلاص شم. با خودم گفتم: این سه نخ هنوز مجازه، دلیلی نداره که برای خودم هم بخوام بچه‌زرنگ بازی دربیارم! معیار عهدیست که بستم، نه یک نخ کمتر نه یک نخ بیشتر!
بالاخره اولی رو آتیش کردم، داشت کم‌کم می‌گرفت که یه اس ام اس جدید رسید:" ببین سعید، اگه بهت دروغ گفتم، واسه خودت بود. تو تحمل شنیدن راستشو نداشتی! ببخش و بی‌خیال این داستان شو."
خستگی و سر-درد و حالا آرامش این سیگار چنان سنگینم کرده‌بود که حوصله فکر کردن به اون قضیه لعتنی رو نداشتم. هوا نرم نرمک تاریک می‌شد. یه ربع از کلاسم گذشته بود، اما حالا دیگه چه فرقی می‌کرد این جنازه متحرک سر کلاس باشه یا این گوشه‌ی حیاط. چراغ‌های دانشکده رو روشن کردن و تقریبا کسی تو حیاط نبود، شایدم بود، نمی‌دانم، با اون وضع عجیب حواسم به خودم هم نبود، چه برسه به بقیه.
رسیدم به آخرین نخ، هوا سردتر و تاریک‌تر شده بود. تو اون وضعیت دوست نداشتم به هیچ چیزی فکر کنم، مگر به اینکه: "چرا باید این آخرین نخ سیگارم باشه؟". گوشیم دوباره چشمک زد، مثل اینکه یه اس ام اس دیگه اومده بود، به پاکت خالی سیگار و عکس روش چشم دوختم. انگاری حق با اس ام اس قبلیه بود. من توان راست‌شنفتن رو ندارم، یعنی توان شنفتن هر راستی رو ندارم. چند بار دیگه می‌تونستم عکس رو پاکت رو ببینم و به خودم راست بگم که چند قدم به این وضعیت نزدیک‌تر شدم! این آخرین نخ می‌بود، چون توان راست‌شنفتن رو نداشتم.

چه روزگاری بود، آن روزها.... دل‌خوشی‌ام آن است که آن روزها گذشته و دست‌کم، حالا این قدر قوی شدم که راجع به عکس روی پاکت به خودم راستشو بگم....