به تنهایی

روزگاران را رازی ست،

رازی به ژرفای انسان،

به بلندای شب طوفان،

رازی که جز به سکوت نبایدش گفت
پس بنیوش که چه فاش می‌گوید
تنهایی‌ات به راز؛

اکنون که خدا مرده است و تنهایی‌اش میراث ماست

بنیوش آن که خدا مگر به «تنهایی» نگفت...

که تنهایی، تنها یادگار ما از خداست.