بدگمانی نیچه به سیستم ستیزان!

«یک بار برای همیشه باید بگویم: بسیاری چیزها هستند که من نمی‌خواهم بدانم. دانایی حتا برای دانش هم حدودی معین می‌کند.»
(نیچه - غروب بت ها)
نیچه را هماره ضد سیستم و سیستم پردازی خوانده اند. از او و گزین گویه های ضد سیستم اش، بت و چماغی ساختند و بر سر هر نقد و انتقادی فرود می‌آورند. پنداری نیچه غرض اش، نفی مطلق چیزی بوده به اسم سیستم. آیا براستی یک نفی مطلق، خود نقطه ی آغاز یک سیستم پردازی نیست؟
نیچه به گواه این عبارت اش، نکته ی مهمی را پیرامون مخالفت اش با نگره ی سیستمی بیان می‌کند: حتا دانایی هم ندانستن برخی چیزها را برای دانش ایجاب می‌کند. بی‌گمان به یاد کانت دانا و پیر می‌افتیم و نقدها سه گانه اش. اما سخن او چیزی فراتر از حد کانتی است، او سیستم متعالی-استعلایی را به پیش نمی‌کشد، برعکس؛ او در درون‌ماندگاری ناب، از روان شناسی فلسفه می‌گوید(و نه روان شناسی فلسفی)! فلسفه آنگاه که به مثابه اراده ی معطوف به قدرت فیلسوف، روان او را به دانستن همه چیز فرا می‌خواند: تو باید همه چیز را بدانی! تو باید فلسفه ای بسازی که همه چیز را بداند!
نیچه با این نیروی نیهیلیستی است که سر جنگ دارد، نه با الگوی روش شناسانه ی فیلسوفان سیستم گرا! کسی که می‌خواهد به این سخن نیچه عمل کند، باید حساب کارش را با «اصل دانستن همه چیز»، روشن کند و نه صرفا با فلسفه های سیستماتیک.
کسانی که با استناد به نیچه، چنان سیستم را نفی می‌کنند که گویی پرده از راز هستی و همه چیز برداشته اند، باید بدانند که نیچه نخستین دشمن اصلی آن هاست!