آوخ، حالا پس از سه سال

«آوخ» ندای دریغا و فسوس است، نهایت تمنای سخن گفتن و حال خویشتن را برون فکندن....حرفی که مازاد کرور کرور احساس و سکوت است، اما دیگر در سکوت هم نمی‌گنجد، و به آوایی دریغ‌ناک لبریز می‌شود، در «آه»، در «آوخ»......

«آوخ»، آوای آستانه است، آنجا که مرز نامرئی سکوت و سخن است. جایی که معنا هست، شور و احساس هست، دریغ و فسوس هست، اما دیگر هیچ «عبارت»ی یارای به دوش کشیدن این بار را نیست. حتا سکوت هم، زیر بار این نقطه ی تکین، این چگالی بی نهایت شور و حس، فرو می‌شکند و تاب نمی آورد...

«آوخ» آن آستانه و مرزی ست که فرد در نهایت تنهایی و غم غربت اش، دیگر نه ساکت است و نه سخن‌گو، جایی که عنان کلام از دست می‌رود و آوایی سوزناک چون شعله، ناخواسته از نهادش زبانه می‌کشد...

و زایش اینجا هم چنین بود. ناخواسته و نادانسته، بی آنکه من به اختیار قلم را لگام زنم، قلم مرا چنان راند که آوخ زاده شد. اکنون سه سال از آن «رخ داد» می‌گذرد، تصمیمی بی مبنا و بی معنا.

هیچ طرحی در ذهن نداشتم و هیچ اراده ای برای داشتن یک وبلاگ در من نبود.

پیشتر از این ها هم بلاگ می‌نوشتم، اما هیچ کدام مانند آوخ، زاده ی رخ داد و بی اختیاری نبود. هیچ کدام هم عمر آوخ را نداشتند و دیری نپاییدند.

در این مدت، هیچ گاه نشد که نوشتاری را با برنامه بنویسم. هر آنچه ثبت شد، حاصل رخ دادهایی مشابه زایش خود آوخ بود. یا گفت و گویی در همین بلاگستان و یا اتفاقی بیرون از آن، دستمایه می شد...اما نه، درست ترش آن است که آوخ برای آن اتفاق ها دستمایه شد تا در این دفتر سایبری ثبت شوند.

اوقاتی به سکوت می‌گذشت و اوقاتی به بحث و جدل های دراز دامن. دوستان بسیاری که بهانه ی آوخ آمدند و برخی نماندند و برخی هنوز هم سرکی می‌کشند.

در این میانه، من هم هیچ گاه همان من، نماندم. به دوستی ها و گفت و گو ها و حتا بازخوانی نوشته های خودم، دیگر می شدم و می شوم و این چنین بود که آوخ، چیزی فراتر از یک سرگرمی، که بخشی از «تاریخ من» شد..

در این که تا به کی، به آستانه بمانم و تا کجا، قلم مرا لگام زند و به نوشتن وادارد و در این سرا، رد بودنم را به جای گذارد، هیچ نمی دانم...اما می دانم اگر نشود که در اینجا چیز دیگری بنویسم، آوخ و نوشته ها و کامنت ها و گفت و گوهای آن، تا همیشه در من، خود را خواهد نوشت و تکثیر خواهد کرد و من به وسعت تمام دوستانی که یافتم و از آنها آموختم، زندگی را زیستنی تر، خواهم زیست...

امیدوارم باز هم بازگردم و باز هم بنویسم و باز هم دگر شوم و باز هم دوستی کنم و باز هم رد این دوستی ها و دگرشدن ها را در این دفتر، حک کنم.

و دست آخر، سپاس از تمامی دوستانی که با من، این دفتر را نوشتند و هم نفس و هم سخن شدند و آوخ را چنان که هست سرودند و خواندند.

سپاس گزار دوستانم هستم و آن ها را به شور و امید و خدنگ های اشتیاق میخوانم، به چیزی که با تمام افق های باز نسبت دارد، به زندگی...