نوستالژی های مرگ مکرر من

می دانی رفیق جان!
گاهی شروع میکنیم حرف زدن، برای چه؟ برای آنکه همه چیز بگوییم که هیچ چیز نگوییم، که به قولی، فرصت گفتن را بسوزانیم!
گاهی به عمد، دنبال گودال و سیاهچاله ای می گردیم، که تا خرخره غرق اش شویم، که بگوییم: دیدید عجب دنیای گوهی است! آدم را چنان درگیر می کند که غرق شود! حتا گاهی غرق نشده، فیگور غرق شدن می گیریم، که در نهایت غرق فیگور غرق شدن، در خلایی سرشار از هیچ، غرق می شویم...
گاهی اصل

ا بی دلیل غم عالم سر تا پای آدم را می گیرد، که اگر بپرسی از خودت «دیگه چه مرگته؟»، میفهمی مهم ترین «مرگت» اصلا همین است که «نمی دانی چه مرگت» است!
و باز گاهی هست، یاد شعر آن شاعر می افتی که می گفت:
نمی دانم چه می خواهم بگویم، زبانم در دهان باز بسته است، در تنگ قفس باز است و افسوس که بال مرغ آوازم شکته است...
شاعری که اصلا نمی دانم کیست و نمی خواهم بدانم هم کیست! فقط دوست دارم این قدر از او بدانم که دختری که دوست اش داشتم و حالا مرده، زمانی برایم شعرش را خواند...
داشتم می‌گفتم، روزگارانی هست، که بدکردار! مهم ترین خصلت اش این است که اصلا «نیست»! که انگار فراسوی هر تاریخ و جغرافیا، هر مکان و هر زمان؛ به فراخنای سرشاری ازلیت و ابدیت، سرمدیت و بی کرانگی... این روزگاران، نه لحظه ای در استمرار دیگر لحظات، که اصلا گسست از آنهاست. هنگامه ی آشفته ای ست، که چشم در چشم مرگت، به ریش زندگانی می خندی و مرگ حقیقی ات را در آن دم خواهانی...
نه از سر گریز از زندگی، نه از دل‌زدگی از هستی؛ که از فرط پُری آن! از سرشاری بی نهایت آن، از -به قول فیزیک خوان ها- چگالی و تکینگی آن. از این که هستی هم تاب این همه پُری را نمی آورد و به ناگزیر، به فراروی عدم و نیستی، پرتابت می کند...
و این بود نوستالژی های مرگ مکرر من، در این -به اصطلاح- روزگار!
پیش کش تو و رفاقت واژگانی مان!