امید...

ایدون آن روزگار فرارسیده که امید به واپسین ابژه رسیده، به خودش!
روزگاری که تنها امید، امید به امید است، مطلق امید و دیگر هیچ ...
مطلق امید، همچون دالی بی مدلول، صرفا پس مانده ای از مشتی واج: « ا م ی د»، چونان که جهان است، چیزی بی معنا، مشتی نور و آوا...
اما ما از تبار همان انسانیم که فلسفه را ساخت، همان انسان که در رنگ و رو رفته ترین منطقش: الف، الف است؛ طنینی جدی نهفته: اگر الف الف است، پس بی معنایی هم بی معناست...!
آری، ما از تبار همین انسانیم که از دروغ خویش، ترانه ی حقیقت سرود ...
و این است که هنوز می توان گفت: به امید محض، به این فیگور میان تهی، امیدی هست...
به انسانی که بتواند دروغ هستی کرانمند خویش را، به افسانه ی زیبای حقیقت، جاودانه کند...
به انسانی که فقط و فقط امیدوار است، بی هیچ دلیلی برای امیدش، هنوز امیدی هست، چه آن که به دروغ امید رسد، به حقیقت آن نقب زده....