عاشقانه

حلقه ای که فقدان مرکزی اش را در آغوش کشیده، آیا نه شبیه ماست که «نه بودگی» بودن مان، امکان بنیادین هستن مان، «مرگ»مان را در آغوش کشیدیم و می کشیم؟
مرگ! چه کس را توان چشم در چشم شدن با این فقدان بنیادین است؟
و چه قدر دلم برای خدا می سوزد که فاقد این فقدان است!
و چه قدر دلم برای جوجه خداهای زمینی می سوزد که مذبوحانه از مرگی می گریزند که «آن» خودشان است و در این گریز، شبیه تر از هر زمانی به مرگ شان می شوند: مرده! هر کس! بس بسیاران!
چون حلقه ای که دیگر دور فقدان اش حلقه نزند، پس وا می رود و فقدانش دور او حلقه می زند، می شود طنابی غرق در اقیانوس فقدان و عدم... بی شکل و معنی، درست شبیه فقدانش...
آه مرگ من! بیا تا سخت در آغوشت گیرم....
دریغ که زمین و زمان و زبان من، این واژگان را واژگون می فهمند...
تو بفهم رفیق من! تو بفهم...