و بهار می آید، بی اتمام زمستان...

تقویم به من می گوید بهار در راه است

من اما غمگین میشوم

آخر، زمستانم می رود بی آنکه تمام شود؛

تقویم می گویدم و شناسنامه ام نیز

که میلاد من در راه است،

من اما فرزند زمستانم

همو که از فقرش سر راهم نهاد

مگر آنکه فصلی «خوش نام» نوزادش را

به فرزند خواندگی بپذیرد.

و چه می دانست این را

آن مردک اخموی ثبت احوال!

تقویمم می گوید: "وقت ملاقات تمام است!

زمستان زندانی، باز باید به بند خاطره بازگردد"

-آه بگذار تا کمی بیشتر او را ببینم، آخر او مادرم است

-نمی شود! قانون است! تو خود خانواده داری، نزد بهارت بازگرد!

-خواهش می کنم! بگذار، فقط یک روز بیشتر، آخر او رگ و ریشه ی من است!

-باشد، فقط همین امسال! تا چهارسال دیگر نباید حرفش را هم بزنی!

چنین گفت نگاهبان زمان، که تقویم خوانندش

و او چه می دانست که من و زمستان چه نسبت ها که باهم نداریم...

و من می دانم که این یک روز نیز

زمستان را تمام نمی کند

که یک روز که هیچ

صد قرن و ده سال هم بگذرد

باز زمستان من تمام نمی شود

و سال ها شرمسار از این بهشت سفید

می گریزند تا ناتمامی زمستان را

با تمام شدن خویش جبران کنند..

که بهار آید..

زمستان اما فروتنانه می بیند و می خندد

آه! که زمستان نامتناهی من را

جز این شایسته نیست...

زمستان!

مادر فصل ها، مادر زمان!

بگذار تا نگهبان زمان و طبیعت

به توهم کودکانه اش باز ما را ببرد

تو خود خوب می دانی که چاره ای جز بازگشت

به سوی تو، ای نامتناهی زمینی،

نخواهیم داشت...

پس تا پایان توهم این زنگیان مست

مثلا بدرود!