از آسمانی که هدر می دهیم...

بار سنگین گذشته ای را که به دوش می کشی، در کدامین آینده به زمین می گذاری؟
نمی دانم؛
فقط میدانم که تو شبیه آینده ای و نه گذشته، امید... نه امیدی برای بازگشت و تکرار گذشته ای که حتا نگذشته. امیدی برای رخداد تفاوت، جهانی دیگرگونه، جهانی دگردیسیده
رفیق راه، عزیز دل! بزن به راه...بازگشتنت فانتزی شیرینی است، اما فقط یک فانتسم است و بس! می خواهمت که بروی، که برویم... که نمانیم، حتا منتظر هم...
آه که چه راست گفت آن دوست، که برای امیدوار ماندن به جهان، پای یک دوست باید در میان باشد. در این میان نیستی و نمی خواهی باشی؛ می فهمم... اما بیا تا با هم در آن میان باشیم... در میانه ی جهانی دیگر که می آید در آینده... و تو، چه قدر شبیه آینده ای... بیا تا بار سنگین گذشته مان را در آن روز بزرگ، به زمین بگذاریم... تا آن روز می جنگم، کاش که تو هم اهل جنگ باشی، اهل راه...