«لیثیوم» برای آوا و دوپایی که دیگر نخواهند دوید...

لیثیوم*

لیثیوم! نخواهم بی تو بودن، که حبس میشود مرا

لیثیوم! نخواهم فراموشی، که نبودنت چه حالی میشود مرا

لیثیوم! خواهم که این مصیبت را عاشق باشم

آوخ، خدایا! مرا رهایی زین نکبت باید..

بازگرد بر بسترم، مگذار که تنها به خواب روم

فقدانی که برایم باقی گذاردی را نتوانم پوشاند

هرگز نخواستم که میانه ی ما سرد باشد

دریغا! که چنان باده ننوشیدی عشق مرا فریاد کنی

حالا دیگر یارای ایستادنم نیست

آه که مرا چه می شود؟

لیثیوم! نخواهم بی تو بودن، که حبس میشود مرا

لیثیوم! نخواهم فراموشی، که نبودنت چه حالی میشود مرا

لیثیوم! خواهم که این مصیبت را عاشق باشم

نخواهم گذاشت که این بار هم مرا خوار کنی

آرزوهایم را به شوق پرواز، غرقه ی دریاها خواهم ساخت

که من در این تگنای تاریک، خویشتن را شناختم

که گر برای همیشه نرود، تا ابد حبس خواهم بود

پس رهایم کن...

آه عزیزم، با این همه تو را می بخشم

که حتا فاجعه هم از تنهایی بهتر است

دانم که در آخر به مغاک اندر، فرو خواهم لغزید

جایی میانه ی خاکسترها

دیگر یارای ایستادنم نیست

افسوس که مرا چه می شود؟

لیثیوم! نخواهم بی تو بودن، که حبس میشود مرا

لیثیوم! نخواهم فراموشی، که نبودنت چه حالی میشود مرا

لیثیوم! خواهم عشق تو را برای ابدیت

آوخ! که مرا دیگر پروای چیزی نمانده...

*عنوان ترانه ای از گروه evanescence، که ترجمه ی آزاد آن در اینجا آمد. لیثیوم نام دارویی آرام بخش برای بیماران روان رنجور است. احساسات متضادی که در این ترانه ی زیبا موج می زند، وصف حال جهان رو به زوالی ست که انکارش کنیم یا نه، در آن زندگی میکنیم.

زیبایی این ترانه را تقدیم میکنم به کسی که چندی ست او را از مسئولیت راه رفتن، معاف داشتند....