کار
اجباری، بزرگترین خیانتش به آدمی، دلزده کردنش است از هر کنشی. کنش و فعل،
قوام وجودی به آدمی می بخشد و بیگانه کردن آدمی از کنش، همانا بیگانه کردن
او از خودش است، از خود بیگانگی او...
باید کنش را از انقیاد کار
بیرون کشید، باید متحمل کاری مضاعف شد، باید با کنش از کار انتقام گرفت، نه
با کلبی مسکلی و معلق شدن بین زمین و آسمان.
سلام. کاش کمی توضیح بدین. من می دانم که کار در نظام سرمایه تبدیل به هویت افراد شده است جدا از منبع در آمد برای گذران رندگی.. هویتی در انقیاد. بنظرم چاره ای مگر بازگشت به گروه های داوطلب کوچک نیست.
شما که به خوبی فهمیده اید