جنون و شب نوشته

فلسفه در سرحدات تجربه ی زمان و زندگی، جایی در مرز ابدیت و زمان مندی، ایستاده و مرا نظاره میکند، با چشمانی گشاده..

موجودی که نه بدستم می آید و نه از دستش خلاص میشوم. با فلسفه، فقط و فقط با این موجود عجیب است که میتوانم نفس بکشم، ولو در تمام لحظات تنفس، این حقیقت را فراموش کنم...

فلسفه آنجاست، منتظر و هماره در راه، راهی که نمی دانم من به سوی اویم یا او به سوی من؛ اما هر چه هست ما از آن هم هستیم و خواهیم ماند. در مرز سرمدیت و جاودانگی، اگرچه نه جاودانه، اما از آنِ دم به دم دقایق در حال عبور، از حالا تا همیشه