چرا مساله شجریان با جمهوری اسلامی متفاوت از مساله فردوسی پور است؟

( در واکنش به توییتی از دخانچی که در آن نسبت اپوزیسیون شدن عادل هشدار داده بود و اپوزیسیون شدن او را با شجریان مقایسه کرده بود) 

در واقع من برخلاف تو اعتقاد ندارم شجریان را سیاست ها و رفتارهای حاکمیت و رسانه اش اپوزیسیون کرد. چنانکه قبلتر مفصل نوشتم، فکر میکنم جنس تقابل شجریان با استیت جمهوری اسلامی اتفاقا ماهیتی سراپا متفاوت نسبت به تقابل سلبریتی ها دارد. حتا اگر رفتار استیت نرمال و مطابق با استانداردهای رسانه می بود، باز او اپوزیسیونش میشد، چرا که هنر شجریان اصلا از جهان کهنی آمده که با جهان جدید و تعیناتش سر ستیز دارد، همانطور که سیاست خمینی از جهان کهن بود و ستیزه اش با استیت پهلوی مشابهتی با ستیزه دیگر اپوزیسیون نداشت (در همان یادداشت مقایسه ای بین هنر شجریان و سیاست خمینی، شخصیت هاشون و میراث شون داشتم که فکر میکنم حرفهایم چندان نامربوط نباشد). تفاوت شجریان و عادل تفاوت خمینی و بختیار است، یکی اگر امتیازکی میگرفت و اصلاحی رخ میداد، دست از تقابلش بر میداشت، دیگری اما به چیزی کمتر از نفی تام و تمام و از بیخ و بن هماوردش راضی نبود. فراموش نکن که شجریان منتقد ریاست علی عسگری و فروغی و سیاست هاشون نبود، منتقد جهان و جهان بینی و تفکری بود که باور دارد موسیقی ذاتا مکروه و مشکوک است. حالا تلویزیون اگر سازش را نشان میداد، به دخترش یا زنان به طور کل اجازه اواز می داد، او ذره ای از تقابلش با این الهیات سیاسی کم نمی شد. او خدایی که موسیقی و آواز را تحریم میکند به چالش می کشد، نه عمله اکره او که احکامش را جاری میکنند. این خدای هنر، همان خدای حافظ و مولوی و فردوسی است که همواره در این سرزمین ستیز و چالش با خدای محمد داشته اند، هرچند با سیاست همین شعرا و پادرمیانی عرفان و تصوف و فلسفه، آتش بس هایی موقت میان آنها برقرار شده باشد. جمهوری اسلامی از دو جهت دشمن شجریان بود، از یک طرف نماینده و کارگزار شریعتی است که هنر او را تحریم میکند، از طرف دیگر نماینده جهان معاصر و مدرنی است که جهان مرگ هنر بزرگ و کالایی شدن هنر است. اگر تصور کنیم ستیزه شجریان با استیت از طریق سیاست هایی سازشکارانه و روادار حل می شد، بسیار ماجرا را سطحی و کوچک جلوه دادیم.